Japan heeft een eeuwenoude traditie van gedichten over de dood, geschreven door dichters in hun laatste dagen. Dit gedichtje is het “doodsgedicht" van Kozan Ichikyo, een Zen monnik die in 1360 op zevenenzeventigjarige leeftijd overleed.
Zijn studenten vertelden dat Kozan Ichikyo dit gedicht op de ochtend van zijn dood schreef en toen hij rechtop-zittend zijn penseel neerlegde, stierf.
Met lege handen kwam ik de wereld in Op blote voeten verlaat ik hem. Mijn komen, mijn gaan… Twee eenvoudige gebeurtenissen Die in elkaar verstrikt raakten.
Hierop zouden we kunnen zeggen, dat als niets permanent is, we ook niks kunnen meenemen naar de volgende wereld—als die er is. Het is daarom onzin om vast te houden aan onze aardse bezittingen en dromen. En het is daarom ook zinloos om vast te klampen aan bepaalde geloofsovertuigingen, gedachten, en gevoelens die we vervolgens moeten loslaten in het graf. En in plaats van ze mee te nemen, zouden we ook al kunnen leren ze in dit leven, hier en nu, los te laten.
Comments